Adopcja przez homoseksualistów

andziaa35 napisał:

moim zdaniem powinni adoptowac ale taka rodzina musi byc spolecznie otwarta. dziecko musi zyc w warunkach zroznicowania, roznorodnosci- musi samo wybierac i oceniac.
coraz wiecej malzenstw sie rozwodzi i czesto ojcowie sa odcinani od kontaktow z dzieckiem i wtedy nikt nie pyta sie jaki wzorzec ojca bedzie mialo dziecko...

Andzia zgadzam sie... nie chodzi o to zeby zamknac dziecko w domu...

Hmm temat budzi wielkie emocje a odpowiedzmy sobie sami na pytanie czy jako dzieci chcielibyśmy być wychowani w takiej rodzinie?? czyli homoseksualistów

Trzeba dac dziecku milosc, troske, trzeba zaspokajac potrzeby no i wazne zeby dzieci mialy poczucie bezpieczenstwa. Wazne jest co robia i jak sie zachowuja rodzice a nie kim sa.

Czy można dac dziecku poczucie bezpieczeństwa w takim związku?
Ja bym raczej nie chciała miec dwóch mamusi. Albo dwóch tatusiów :/
Czemu nikt nie myśli o tym co czują takie dzieci, jak życie w takiej rodzinie wpłynie na ich emocje, jak wpłynie na ich postrzeganie świata, na kogo wyrosną w przyszłości, czy nie będą mieli problemów w przyszłości z określeniem własnego ja. Czy dzieci - przez to, że są dziećmi nie mają prawa życia w normalnej rodzinie - gdzie jest mamusia i tatuś. Czy trzeba im odbierać normalne dzieciństwo, dla tego, że dorośli domagają się jakiś swoich praw? A skoro homoseksualizm to sama natura i normalność - niech się postarają naturalnie począć dziecko.

w takim razie jak wychowywali rodzice hetero skoro ich dziecko jest homoseksualista? Lesbijki nie beda mialy problemu z zajsciem w ciaze dla dziecka skok w bok z mezczyzna nie bedzie dla nich problemem.

Kiedys ogladalam program, ze homoseksualista nie mozna sie stac- nim sie juz jest od urodzenia- to poprostu jest tak jakby zakodowane w mozgu. Nie wiem ile w tym prawdy...

to orientacja taka sama jak hetero..
jesli para homoseksualna stworzy dziecko dom i poczucioe bezpieczenstwa to co w tym zlego??
ja np jesli mialabym cala mlodosc spedzic w domu dziecka albo gdzie rodzice by chlali i bili to bym wolala trafic do rodziny homoseksualnej

Myślę że warto się zainteresowac tym w jaki sposób homoseksualizm stał się równy heteroseksualizmowi. Wtedy możemy dyskutowac o tym co jest normą a co nie. W jaki sposób i kiedy człowiek staje się homoseksualny.
Ale warto szukac takich informacji w rzetelnych źródłach. Dziś łatwiej do niesprawdzonych informacji, które szerzą różne mity.
Bo człowiek rodzi się jeszcze bez orientacji. A orientacja seksualna tworzy się w podświadomości kiedy dziecko obserwuje rodziców. I nie jest to moja wiedza, a wiedza lekarza psychiatrii.
W dodatku mam kilku znajomych homoseksualnych i każde z nich pochodzi z rodzin dysfunkcyjnych. Nie mam żadnego znajomego homo który pochodzi z normalnej, zdrowej rodziny. Przy szczerej rozmowie wychodzi, że tęsknią do bycia hetero, że chcieliby miec normalne rodziny, ale wstręt do przeciwnej płci jest zbyt duży, żeby móc życ normalnie.
Lesbijki nie mogą sobie zrobić dziecka same - jak napisałaś - potrzebny jest do tego mężczyzna. Więc to już nie będzie dziecko tych dwóch lesbijek a lesbijki i mężczyzny.
Jak rodzice hetero wychowali homoseksualistę? Zazwyczaj to jest tak że tatuś znęca się nad mamusią, dziecko to widzi i nie chce być takie jak tatuś (orientacja tworzy się u dziecka 4-6 letniego) i w podświadomości nie chce się z nim utożsamiać. Zaczyna się utożsamiać z mamą, chce być takie jak mama. W raporcie nt homoseksualizmu jaki miałam przyjemność czytać niedawno, było napisane, że córka rodziców którzy bardzo się kochali była lesbijką. Jak to się stało: jako małe dziecko zobaczyła rodziców współżyjących ze sobą. Wydawało jej się, że tata znęca się nad mamusią. Tyle wystarczyło, żeby niechęć do płci męskiej zaowocowała w przyszłości.
Skoro homoseksualizm to nie choroba, tylko norma, jak nazwać przypadki homoseksualistów (chociażby tej dziewczyny) która po wielu latach leczenia dziś jest szczęśliwą matką i żoną. Skoro nie choroba to po co jej leczenie?
Jest wiele innych czynników które mogą zaburzyć postrzeganie tego kim jestem. Nawet dla nas nieistotne, błahe sprawy mogą w przyszłości zaburzyc u naszych dzieci postrzeganie własnej płuciowości. Szkoda, że nie mam już dostępu do tego raportu - chętnie bym się podzieliła w całości.
Jednak dokument dotyczący zmiany homoseksualizmu z choroby psychicznej na normalnośc, można znaleźc w internecie. Polecam, bo naprawdę ciekawa lektura, której podejrzewam nie zna nawet większośc seksuologów.

Poli, dzięki że to wszystko napisałaś

Moim zdaniem każda para homoseksualna powinna mieć jakieś zwierzątko w domu (kotka, pieska).
Niech nie pokazują najmłodszym "spaczonego" podejścia do rodzicielstwa. Bo ona czy on chce mieć dziecko (wychowywać je)z partnerem tej samej płci, przepraszam , ale to według mnie kpiny.
Dzieci chłoną wszystko jak gąbki.
Nie rozumiem, kobieta która zaszła w ciąże z partnerem a chce być z kobietą, bo co , bo jej się odwidziało!!! Przecież to wykorzystywanie człowieka. Dała d..., bo co, bo chce mieć dziecko, trochę egoistyczne podejście do tematu, bycia rodzicem.
A co może czuć taki facet? Przecież niektórzy męszczyźni są bardzo emocjonalni.

mnie ten raport o ktorym pisalas i to co pisalas nie przekonuje. to co jesli moj syn bedzie gejem to bedziem moja wina???? mimo ze jesytesmy kochajaca sie rodzina i ustalilam z mezem ze nie bedzie w naszym domu tematow tabu. bedziemy z dzieckiem rozmawiac o wszystkim.

Dla mnie takie podejscie ze ktos jest gejem to wina rodzicow jest po prostu chore.wielu psychologow twierdzi ze to nie choroba.
a niektorzy psychiatrzy na sile chce znalesc chorobe w czlowieku.ale czasem maja racje.

poli napisał:

(...) W raporcie nt homoseksualizmu jaki miałam przyjemność czytać niedawno, było napisane, że córka rodziców którzy bardzo się kochali była lesbijką. Jak to się stało: jako małe dziecko zobaczyła rodziców współżyjących ze sobą. Wydawało jej się, że tata znęca się nad mamusią. Tyle wystarczyło, żeby niechęć do płci męskiej zaowocowała w przyszłości.
(...)

ja ci powiem jak to moglo sie stac... gdyby nie bylo w domu tematow tabu dziecko n ie baloby sie zapytac. jakby zapytalo rodzice by wyjasnili dziecku ze tata kochal mame a nie znecal sie nad nia.

ale to nie gwarantuje ze nie bedzie dziecko homoseksualne. BO TO NIE CHOROBA.jesli homoseksualizm jest choroba to kazda inna orientacja tez. czyli wszyscy jestesmy chorzy bo heteroseksualizm to tez choroba wg tego toku myslenia

Sara, ja bym nie próbowała małemu dziecku tłumaczyć co to jest seks, bo zwyczajnie jest na to za małe, nie zrozumie i tak czy inaczej przetworzy to po swojemu. I to nie jest kwestia tematów tabu, tylko na wszystko przychodzi czas. Nie wiem czy można kilkuletniej dziewczynce wytłumaczyć, że jak tata przygniata mamę a ona krzyczy, to to jest przyjemne...
Homoseksualizm jest przeciwny naturze, nie jest normą, a my w swojej tolerancji chcemy się posunąć za daleko. Nie mam nic przeciwko tym ludziom, nie chcę ich leczyć na siłę, ani zamykać w gettach, ale pozwalać im adoptować dzieci to przesada.

Saro - nie czytasz uważnie i wybierasz z moich wypowiedzi tylko to co chcesz przeczytac.
Po drugie nie zachęcam do uwierzenia mi na słowo - sama na słowo nikomu nie wierzę. Zachęcam do szukania RZETELNYCH informacji na ten temat w celu wyrobienia sobie SWOJEJ opinii. A nie tego co nam media podają. Też do niedawna sądziłam, że homoseksualizm to norma i żadne zaburzenia.
Zazwyczaj - nie znaczy zawsze. Ale fakt - JA nie znam osobiście ani jednej osoby homo, która nie pochodzi z rodziny patologicznej. A znam kilka takich osób.
Jestem bardzo tolerancyjna, bo chociaż wiem, że to są zaburzenia, które da się wyleczyc, nikogo do tego nie zmuszam, czasem rozmawiamy o tym czasem nie. Często się spotykamy, kumplujemy - bo to fajni ludzie są. Czy powinni adoptowac - NIGDY! Co ciekawe - kolega, który jest gejem stwierdził, że nigdy nie chciałby adoptowac, bo to nie jest normalne, żeby dwóch facetów miało dziecko i, że skrzywdził by to dziecko.
Pisałam, że często z zupełnie błahych dla nas - dorosłych, powodów tak się dzieje. Nie można tu mówic o winie, jeśli rodzice nie są świadomi tego, że ich postępowanie może w przyszłości spowodowac zaburzenia. Czasem dla dziecka coś jest przerażającego w naszym zachowaniu co my traktujemy jako normę. Mojej koleżanki syn reaguje olbrzymim płaczem jak oni się łaskotają - nawet to odbiera jako przemoc na mamie. Dlatego rodzice powinni bacznie przyglądac się swoim dzieciom, często rozmawiac, tłumaczyc. My zawsze zamykamy sypialnie, żeby Szymon, chociaż mały - nas nie widział, ale jak już by się zdarzyłoby, że dziecko nas przyłapało - to trzeba usiąsc i nienerwowo próbować jakoś to wytłumaczyć jednak. Nie zostawiac dziecka samego sobie. Obserwowac później jak się dziecko zachowuje. Często można zauważyc już u małego dziecka, że się rozwija nie w tą stronę. Np. jak chłopiec woli mamine szpilki przymierzać, mamine torebki i chce się malowac. Jeśli jest to jednorazowe - nie ma powodu do niepokoju. Gorzej jak się często powtarza - to pora szukac specjalisty. Ale nie każdy specjalista jest dobry - więc na to też trzeba uważać. Nie mówię tu też o takim maluszku jak mój syn. Bo on nieraz bierze moją torebkę i chodzi z nią po domu, ale mu zabieram i daję do zabawy tatowy neseser. Jak próbuje włożyc moje kozaki, to wyciągam z szafy buty mojego M. Ja zaczęłam zakładać spódnice (chociaż szczerze ich nie lubię), żeby od maleńkiego widział, że faceci noszą spodnie, a kobiety spódnice. I że on nie nosi spódnic. To są mało istotne dla mnie sprawy, ale pomagają Szymonowi od najmłodszych lat utożsamiać się z brodatym tatą.

I trochę historii:
Dlaczego i w jakich okolicznościach Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne usunęło homoseksualizm z listy chorób psychicznych – wspomnienia członka APA – J Psychohist 1992 – ang
www.kidhistory.org/homopolo.html
Streszczenie:
www.narth.com/docs/sexualpolitics.html
Świat po Stonewall: rola czynników społeczno-kulturowych w kształtowaniu wiedzy społecznej na temat homoseksualizmu:
krytyka.org/pokaz_pracenaukowa.php?id=22

np my wynajmujemy kawalerke jeszcze i maly spi z nami w pokoju i to ze sie kochamy ma wplynac na niego negatywnie...?nie wierze w to....a co do kwestiize trzeba rozmawiac z dziecmi a nie zostawiac same sobie to jak najbardziej sie zgadzam:).